In een goed gevulde kerk was er zondag 28 september, op Vredeszondag, de oecumenische viering met de Open Hof Kerk Katwijk aan den Rijn en andere belangstellenden. Na afloop was er ook een gezellig en ontmoetend samenzijn in ‘de kleine JOANNES’. Wie van de aanwezige oudere parochianen / gemeenteleden, met een voorliefde voor literatuur, zou dit vredesgedicht van de dichter Leo Vroman nog kennen? Klik hier de link maar aan! Wat is er veranderd in de afgelopen 71 jaar? Dit overbekende gedicht publiceerde hij voor het eerst in 1954. Het is ook bekend dat hij in de oorlog naar Nederlands-Indië vluchtte en daar werd geïnterneerd in Japanse kampen. Dit gedicht ‘Vrede’ moet wel over die oorlog gaan. Het oorlogsgeweld is in zijn dromen, in zijn huis en in zijn relatie gedrongen. Zo betrekkelijk kort na de oorlog helpt er geen duif van honderd pond aan, met een hele olijfboom in zijn klauwen. Met deze overdrijving van de vredesduif met olijftak geeft de dichter aan, dat het onbegonnen werk is. Al wordt hem honderd keer verteld dat de oorlog voorbij is, hij blijft wenen. En wij…? Niets doen is toch geen optie in 2025?